Wanneer ik dit typ, zit ik er middenin. Sinds vorige week heb ik buikpijn. Het lijkt blaasontsteking maar onderzoek wijst uit dat dat het niet is. De pijn neemt gedurende de week toe. Wat nu?
Niks helpt
Ik belde de eerste dagen keer op keer de huisarts. De altijd geduldige assistente luisterde naar me en trok conclusies waar ik niks mee op schoot. De ene keer moest ik meer drinken, de andere keer ging ze weer overleggen. Maar beide loste niks op. Toen droegen ze deze kwestie over aan het ziekenhuis. Niet dat ik daar iets wijzer werd. Ook daar werd ik grondig ondervraagd en onderzocht zonder resultaat. Dagelijks bellen met de specialist .. de ene keer werden m’n pijnstillers verandert en de andere keer moest ik het nog maar even aankijken. Ook in het weekend werd de pijn erger, ik ging naar de huisartsenpost.
Steeds meer stress
Wat nu? Veel van jullie herkennen dit, denk ik. De mens is moeilijk geschapen. Een blaasontsteking is simpel te vinden maar als dat het niet is, ja dan wordt het moeilijk. Wat doet dit met je? Eerst zei ik dapper dat ik me niet gek liet maken. Maar nu een week verder en ik word toch een beetje gestresst. Neemt de pijn toe, ga ik twijfelen of ik weer moet bellen. Ik moet m’n telefoon in de gaten houden want ik zal nog teruggebeld worden. Al die telefoontjes geven me stress. Het voelt alsof ik er door geleefd wordt.
Afleiding zoeken
Ondertussen kom ik m’n huis nauwelijks meer uit. Pijn belemmerd me te veel om actief te zijn. Ik zeg m’n afspraken af. Maar hiermee verdwijnt de geplande afleiding ook. Wat is hierin verstandig, vraag ik me af. Zo weinig doen, bevordert de stress ook niet.
En dan uiteraard de grote onzekere factor. Wat is er aan de hand? Is het iets ernstigs? De artsen denken dat het wel mee zal vallen. Dat neem ik dan maar van ze aan. Maar toch, hé..
Ziek zijn, ziek worden, is stressvol. Geef me maar een pilletje dat helpt, nog een pil erbij moet ik aan kunnen. Maar telkens de vraag wat er aan de hand is, is slopend. Met alles wat daarbij hoort. Hoe sla jij je daar doorheen? Een aantal dingen die mij helpen:
- serie kijken of een boek lezen, in een andere wereld verdwijnen dan in de wereld van de pijn
- whatsappen met vriend(in) en af en toe eerlijk vertellen hoe rot je je voelt
- gun jezelf rust, behoefte aan je bed? Kruip er lekker in!
- vraag hulp bij het huishouden en de boodschappen. Doe ook niet te moeilijk met het eten, een kant en klare maaltijd mag best een keertje.
Ik sla mij er wel doorheen, hoor. En sterkte als je dit herkent.
Zo herkenbaar, ook ik zit er middenin. Mijn 1e corona enting is de druppel geweest. Al weken voel ik me ellendig. Zijn het bijwerkingen? Is het stress? Ik wist dat ik het zeggen kon.
Vast in mijn lijf, vast in onzekerheid en paniek. Ik zie het even niet. De wereld om mij heen draait door, geen vragen hoe het nu echt met mij gaat. Alleen mijn dieren en verder de vier muren die me aanvliegen.