Ik voel mij soms echt een wandelende attractie als ik bijvoorbeeld boodschappen ga doen. Ik heb dan mijn zoontje van 16 maanden in een draagzak op mijn rug en naast mij loopt mijn blindengeleidehond Vida.
Mensen zijn nieuwsgierig en lijken het heel normaal te vinden om te zeggen wat in ze opkomt of naar mijn medische situatie te vragen. Ik hoor regelmatig dat mijn zoontje een knap ventje is of dat ik zo’n mooie hond heb. Dat is natuurlijk hartstikke leuk. Maar vaak zijn de opmerkingen ook minder fijn. Zo krijg ik regelmatig de vraag of ik zo geboren ben. Ik ben dan vaak geneigd om met een grap te zeggen “Nee met 8 pond en 51cm.” Of dat men (wellicht goedbedoeld) zegt “Wat knap van je!”. Ja wat is knap? Dat ik ook gewoon mijn boodschappen doe?
Ik vind het niet echt erg als iemand iets uit oprechte interesse vraagt. Maar bedenk als je iemand met een beperking op straat tegen komt dat diegene er waarschijnlijk niet op zit te wachten zijn of haar medische geschiedenis met je te delen. En dat je iemand niet helpt met jouw mening, ‘expertise’ of oordeel. Een goede richtlijn is: behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden, ook als diegene een (zichtbare) beperking heeft!
Geschreven door Online Buddie: Yvonne Vida
Dat klopt, die ervaring heb ik ook. Zelfs een keer twee nette dames die naar mijn kind keken met een vieze uitdrukking op het gezicht en gewoon hard roepen”wat is DAT dan?”.
Ik heb ze netjes verteld dat het MIJN kind is en vriendelijk: “wilt u misschien iets vragen?” Dat was genoeg om ze weg te jagen. Geeft voldoening maar kwetsend blijft het.
Jeetje! Wat knap dat je er zo netjes en assertief tegelijk op kan reageren.