Ik merk de laatste tijd steeds vaker dat er onbegrip is en er ontzettend veel oordelen zijn wanneer je een (ziekte)uitkering krijgt. Het lijkt erop dat als je een chronische aandoening/ziekte hebt, je perse 200% altijd ziek moet zijn. Want je krijgt namelijk een uitkering en die krijg je omdat het zo ‘ernstig’ met je gesteld is. Dus je moet en mag niks meer kunnen. Een pijnlijk onderwerp wat voor lotgenoten volgens mij ontzettend herkenbaar is.

Pijnlijke oordelen waar men onvoldoende bij stil staat.

Velen beseffen en begrijpen niet hoe klote het is om (chronisch) ziek of arbeidsbeperkt te zijn. Voor velen van ons lotgenoten is onze gezondheid op welke manier dan ook afgepakt met wisselende (grote) gevolgen. Onze carrières zijn afgepakt. Ons plekje in de maatschappij is afgepakt. En onze levens staan op zijn kop. Daar zit je dan opeens (geheel of gedeeltelijk) thuis. Geloof mij; dit kan ontzettend eenzaam zijn.

Het is een rouwproces!

We zitten in een rouwproces van afscheid nemen van wat is geweest en wat niet meer kan. Dit is een heftig proces waar de een makkelijker mee om kan gaan dan de ander. Het liefst waren we gezond, konden we fulltime werken en hadden we meer keuzes te maken over en in ons leven. Vele bijstaanders zien veel voordelen; je kan uitslapen zolang als je wilt, je hoeft niks meer, je kan doen wat je wilt en je krijgt hier gewoon geld voor. Chill toch? Hoe vaak gezonde mensen wel niet zeggen of denken te willen ruilen. Maar geloof mij, je wilt echt niet ruilen! En je wilt niet weten hoe graag ik zou willen ruilen met gezonde mensen!

Je moet arm zijn, de samenleving wil niet betalen voor jouw luxe. 

Ik snap dat het er raar uit ziet. Je krijgt een uitkering vanuit de samenleving en vervolgens leid je een luxe leventje. Dat voelt heel oneerlijk. Maar bedenk goed dat je niks van iemand weet. Het kan 1000den redenen hebben en niemand zou zich hier voor hoeven verantwoorden. Laten we even voorop stellen dat je eigenlijk niks van iemand weet. Sommigen hebben jaren hard gewerkt en al veel opgebouwd of al veel gespaard. Sommige krijgen steun van familie of omstanders. Sommige hebben een erfenis gehad of een huis goed verkocht. En sommige werken alsnog erbij zodat ze er toch op vooruit gaan. Je bijverdiensten worden namelijk voor 70% verrekend met je uitkering en 30% mag je zelf houden bovenop je uitkering.

Je mag geen leuke dingen doen.

Zij/hij kan wel naar een festival, lunchen, familie, vrienden, dierentuin, pretpark, vakantie, weekend weg, kinderen krijgen etc etc. Maar zij/hij heeft een uitkering omdat het zo slecht met hem/haar zou zijn. Als je dit toch allemaal kan, dan kan je toch ook werken. Ze moet maar gewoon gaan werken die ‘uitkeringstrekker’.

Dit is ergens nog een ‘logische’ gedachte van een gezond persoon en ik moet eerlijk bekennen dat toen ik gezond was ik dit ook soms kon denken. Een werknemer is ziek en overspannen maar staat in het weekend wel in de kroeg of op het terras of gaat uit eten.

De hoeveelheid conflicten hierover op de werkvloer is ontzettend groot. Echter kan een ontspannende activiteit vaak bijdragen aan het herstel van iemand. Iemand die overspannen is zal ook boodschappen moeten doen en juist sporten om stress te verminderen. Als je deze persoon dus op straat tegen komt wees dan niet verbaasd. Je kunt ziek zijn zonder de hele dag in bed te liggen.

Nadenken over wat je op social media zet.

We moeten nadenken over wat we op social media zetten, omdat er zoveel oordelen zijn. We zijn ziek dus moeten ellendig ziek thuis gaan zitten. We mogen haast geen spontane, vrolijke, energieke uitstraling hebben want dan klopt het plaatje niet. Je bent namelijk ‘ziek’ en daar hoort een zieke uitstraling bij. We worden haast bang om te mogen leven en dit te kunnen delen, want wat vinden anderen mensen, familie, vrienden en zelfs het UWV ervan.

Prive inspanningen zijn anders dan werk inspanningen.

Toch zijn privé inspanningen iets heel anders dan werk inspanningen. Er is geen druk van buitenaf. Geen vaste tijdstippen waarop iets MOET. Je kan pauzes en rust inplannen naar wat nodig is. Ik heb bijvoorbeeld soms een goede maand of een slechte maand. Soms een goede week of een slechte week. Soms plan ik iets en moet ik dat verzetten naar een andere dag. In de goede periodes onderneem je meer dan in de slechte periodes.

Ik zou doodongelukkig worden!

Heel eerlijk, als ik niet mag leven, geen leuke dingen kan en mag ondernemen, mijn eigen bedrijfje niet had, dan zou ik dood ongelukkig worden thuis tussen de altijd bekende en dezelfde 4 muren. Ik denk dat psychische problematiek een groot probleem is en op de loer ligt of al aanwezig is zonder dat omstanders het weten. Met mijn hoofd is niets mis!

Profiteurs zijn er ook.

En natuurlijk zijn er ook profiteurs, maar velen zijn dit niet! Wij zieken willen ook de rest van ons leven een zo fijn mogelijk leven leiden. Ik heb jaren hard gewerkt, om WIA verzekerd te zijn en helaas ben ik een persoon die toch van de uitkering gebruik heeft moeten maken. En gelukkig is en bestaat dit in Nederland. Ik ben 100% afgekeurd en zou achterover kunnen gaan leunen. Echter zijn er (en samen met mij nog vele anderen) ook mensen die er het beste van maken en eigen mogelijkheden creëren. Dit kan zijn middels vrijwilligerswerk of bijvoorbeeld zoals ik met mijn eigen bedrijf of mensen die een hobby hebben etc.

Social media en wat men ziet is maar een glimp!

Wat mijn omgeving en zelfs de mensen online alleen niet zien is welke prijs ik achter de schermen betaal voor al deze inspanningen. Welke mentale struggels ik nog steeds dagelijks heb. Met welk rouwproces en acceptatieproces ik nog steeds dagelijks te dealen heb. En hoe vaak ik hier nog ontzettend verdrietig om kan zijn en vooral over alle oordelen.

Ik wil geen zeikerd zijn en sta positief in het leven en wil er het beste van maken. Daarom schenk ik geen aandacht aan deze niet fijne kant en zeker niet online. Het nadeel is alleen dat er soms een incompleet plaatje is dat mensen niet begrijpen en daardoor judgen. Het judgement doet pijn. Daarom hoop ik hier een eye opener te geven. Probeer niet te oordelen. En merk je dat je toch oordeelt, praat en vraag eens verder om echt een totaal plaatje te krijgen, alvorens je een mening vormt.

Ga in gesprek:

Vraag waarom iemand bepaalde keuzes maakt uit nieuwsgierigheid, zonder direct te oordelen. En probeer je eens voor te stellen dat je zelf ziek bent, maar dan ook echt ziek voor de rest van je leven.. zou je dan ook blij zijn met een uitkering en zou je er dan ook nog het beste van willen maken?

Geschreven door Online Buddie: Linda