Op dit moment 37 jaar geleden ben ik kort na mijn geboorte geadopteerd door een Nederlands koppel. Ik neem jullie mee vanaf het moment dat ik een puber ben en vooral in de knoop zit met mezelf. Dit is kort na de scheiding van mijn Nederlandse ouders, ik ben dan bijna 13.

Mijn gedachten

Om het uit te leggen, neem ik jullie mee in mijn ”hoofd”. Mijn hoofd domineerde namelijk en ik deed weinig met mijn hart. Door mijn Aziatische roots heb ik een ”wij” mentaliteit. Ik dacht in ”Wij kunnen”. Elke keer stootte ik mijn hoofd tegen van alles aan en liep ik overal in vast. De mentale worsteling met het hier en nu was altijd aanwezig. Juist de Westerse cultuur is erg individueel geworden en autonomie is een onderdeel van volwassenheid, die je nodig hebt om hier te leven. Maar jarenlang kon ik mij niet loskoppelen van de Koreaans cultuur, mijn genen en ontstond er een afstand tussen mij en mensen en de maatschappij. Het gevoel er niet bij te horen, resulteerde dat ik erg ging pleasen en aan mezelf voorbij ging. Ik voelde mij niet waardig en voldoende. Daardoor ging ik overcompenseren door hard te werken om mezelf contant te bewijzen. Ook door op een negatieve manier aandacht te trekken. Dit ging zover dat ik jarenlang ziek werd en niet kon werken. Mijn persoonlijke ontwikkeling stond stil en ik bleef achter. Niks deed me meer wat, want het lukte mij toch niet.

Mijn angsten

Mijn hoofd had mij inmiddels wijs gemaakt dat ik niet geliefd was en ik activeerde het gedrag dat daar bij hoorde. Geen feestjes, geen sociaal contact en altijd eenzaam en verdrietig. Vanuit mijn adoptie was ik extra bang geworden voor afwijzing. Die angst hield mij op een plek. Eentje waar ik vrijwillig voor koos, dacht ik, omdat ik mij er uiteindelijk mee ging identificeren. Ik deed het mezelf steeds aan.

Anderen lukte het wel om vooruit te komen. Mijn leeftijdsgenoten streefden mij ver voorbij, wat enorm frustrerend was. Na alle teleurstellingen ging ik helemaal nergens meer voor. Het zoeken van een baan, nieuwe vrienden en sport deed ik al niet meer. Dat kleine zaadje ooit in mijn hoofd van ”niemand houd van mij”, groeide uit tot een grote boom, die ik niet meer aankon en waar ik niet doorheen kon kijken. Mijn leven raakte meer en meer ontwricht en de afstand tot anderen werd steeds groter.

Mijn redding

Ik stuitte bij toeval op een Joodse filosoof, Dr Abraham Twerski, die uitleg gaf over het zelf. Hij leer mij dat zelfvertrouwen en alles wat dat beïnvloed de basis is voor alle elementen in je leven, zoals werk, relatie, financiën en gezondheid. Voor elk ‘verkeerd’ ding doe je 10 dingen goed. In plaats van altijd verkeerd en soms goed, doe ik soms eens verkeerd maar heel vaak goed. Ineens werd mijn systeem getriggerd door iets wat ik mooi vond om te horen, maar ik voelde ook enorm veel verzet. Telkens als ik maar iets deed in de richting van mijn zelfvertrouwen. Mijn hoofd zorgde er dan weer voor dat ik weer terug op de plek terecht kwam waar ik van wilde vertrekken.

Meer licht en erkenning

Door vanuit positiviteit te ervaren ging ik onbewust meer open staan voor anderen. Iets wat mijn hoofd tot dan toe niet meer wilde of aankon. Ik was immers niet waardig. Ik werd me bewust van de saboteur in mij. Toen ik ging toetsen en ging voelen, maakte ik contact met het kleine meisje in mij. Die mij steeds iets duidelijk wilde maken. Zij had groot verdriet en ik als volwassen vrouw, negeerde haar volkomen. En telkens als ik dat deed en niet adequaat op haar reageerde, ging ik weer verder van mijn gevoel weg. Mijn kind-pijn, waar ik toen in tapte, overspoelde mij. En omdat ik altijd naar bewijzen zocht dat ik negatief was, kon ik haar nog niet helpen. Ik zag ineens in dat ik constant mezelf aan het afwijzen en negeren was. Waarom deed ik dat? Ik stelde mij toen voor dat ik op dat moment haar wilde helpen. Zij had ook haar geboorteland, identiteit, en ouders verloren. En in plaats van haar steeds af te wijzen, had ik haar nu echt zo liefdevol bij haar hand genomen. Ik ben niet alleen…

Meer zingeving en plezier

Het heeft bijna 37 jaar geduurd om er achter te komen. Ik ben geen slecht mens! Het feit dat ik dat mezelf jaren heb voorgeschoteld, ben
gaan geloven en daardoor ging doen waarvan ik dacht dat anderen dat van mij wilden, heeft uiteindelijk een groot deel van mijn carrière gekost en alles wat in dit leven mooi is beïnvloed. Ik ben nu dus steeds op zoek naar verbinding met mezelf. En constant aan het peilen hoe ik mij voel. Gelukkig heb ik deze les nu op mijn hart gedrukt en kan ik verder. Maar ik blijf altijd alert op demotiverende gedachten. Mijn doelen bereiken en een zinvol leven leiden valt en staat bij mij puur om wat er in mijn hoofd zich afspeelt. Ook al heb ik misschien een valse start gehad… ik maak er nu een feest van!

Dat doe ik met mijn vriendinnen en mijn mooie familie met wie het contact hersteld is. Ik streef elke dag naar groei en kan dit loslaten als het moet. Ik hoef niks meer en moet niks wat anderen willen van mij. Het antwoord is soms gewoon “Nee”. Ik mag alles van mezelf. Zelfs constant patat eten als ik dat zou willen. PS: ik doe dat niet, anders word ik ook rond en ik ben klein. Maar los daarvan zou ik het wel mogen!

Iedereen verdient zelfliefde!

Deze lessen zijn steeds terug gekomen tot ik het veranderde en moest accepteren dat ik een beter mens ben dan ik ooit had verwacht. Tot ik me realiseerde dat ik veel sterker ben dan mijn negatieve gedachten en een begin kon maken met een veel fijner leven. Ik heb mezelf echt moeten confronteren. En opnieuw moeten confronteren. Gelukkig is dat mij gelukt. Nu op naar veel mooie momenten en hoogtepunten. Ik wens jullie veel wijsheid en medeleven, vooral voor jezelf.

Wat de oorzaak ook is, dat jij een gebrek aan zelfliefde hebt ervaren. Iedereen mag leren houden van zichzelf zoals die is. Er is een reden dat je er bent en je hebt recht op een mooi en liefdevol leven.

Geschreven door Online Buddie: Sang Mi