Ik schrijf deze blog naar aanleiding van een aankoop van deze week. Ik heb een nieuw spel voor m’n Nintendo ds gekocht. En ja, daar schaam ik mij voor… Ik kocht zoo tycoon, een spel waar je een dierentuin moet bouwen. En leuk dat ik het vind! Ik heb het al uren gespeeld. En toch schaam ik mij. Waarom? Ik vind het kinderachtig van mezelf. Zie mij nou. Jong volwassen vrouw. Speelt blij als een kind een spel. Heb ik niks beters te doen? In deze blog onderzoek ik mijn eigen schaamte.
Schaamte voor van alles om niks
Ik ken het erg goed. Dagelijks. Voor de kleinste dingen. Ik vind mezelf vaak dom en kinderachtig. Als ik een vraag stel of iets fout doe. Ook kleineer ik mezelf door tegen mezelf te zeggen dat iets dom is. Vooral tegenover een ander schaam ik mij dan. Wat zal de ander denken?
Levert schaamte me iets op? Wat bereik ik er mee? Een rot gevoel. Ik baal dan van mezelf. Ik streef naar perfectie om schaamte te voorkomen. Zolang alles goed en perfect gaat hoef ik mezelf niet af te kraken. Maar waarom mag ik dan niet als een kind genieten van een nieuw spelletje? Waarom schaam ik mij ervoor? Omdat ik het onzinnig tijdverdrijf vind en kinderachtig… Ik ben mij ervan bewust dat ik hierin streng ben voor mezelf. Is een serie kijken dan nuttiger en is het eigenlijk erg als het niet nuttig is? En wat is kinderachtig, wie bepaald dat? Dus ik weet met m’n verstand prima dat ik mij niet hoef te schamen maar m’n gevoel neemt het over op zo’n moment.
Durven kiezen voor jezelf
Er zit zeker ook iets in van kiezen voor jezelf. Als ík beslis dat ik het leuk vind, wie is de ander dan om mijn keuze af te kraken? En als dat al gebeurd, waarom zou ik me daar iets van aantrekken? Over belangrijke zaken kan de mening van anderen zeker belangrijk zijn. Maar een game. Kom op! En toch durf ik nauwelijks uit te spreken dat ik een spel heb gekocht en dan ook nog eens dat ene spel. Zo bang om uitgelachen te worden. Het zal je maar gebeuren. Waarom ben ik daar zo bang voor? Waarom trek ik mij dat zo aan? Het is mijn geld, mijn keus en het resultaat van die aankoop is dat ik weer uren speelplezier heb. Waarom laat ik dat zo verpesten?
Veel vragen. Ik verwacht van jullie geen antwoord. Maar ga eens bij jezelf na hoe jij erin staat. Durf jij iets leuks voor jezelf te kopen, zonder je te verontschuldigen? In welke mate telt de mening van een ander voor jou?
Stiekem gamen en vragen ontwijken
Na het schrijven van deze blog (voor mij bijna een jaar geleden) game ik veel op een Nintendo switch. Ook daar schaam ik mij nog steeds soms voor. Ik probeer mij er overheen te zetten. Als ík plezier heb, dan is het toch goed? Maar .. ja, wat heb ik nog te ‘maren’? Ik krijg mezelf moeilijk rustig hierin, ondertussen game ik wel veel maar met een schuldgevoel. Ik game ook stiekem. Als iemand vraagt via Whatsapp wat ik doe, omzeil ik die vraag.
Maar ook durf ik niet te vertellen dat ik soms om 5 uur ’s middags al warm eet. Ik heb dan trek maar is dat niet gek vroeg? En de tijd die ik totaal nodig heb voor douchen is ook schaamtelijk lang. Vind ik.. En zo zijn er veel vreemde dingen te ontdekken aan mij. Maar in hoeverre moet ik mij daar druk om maken, is de vraag natuurlijk.
Voel jij net zo vreemd als ik? Of heet dat origineel? Maakt iedereen zijn eigen keuze, iedereen gaat op zijn eigen wijze te werk. Hoe gek is dat eigenlijk? Hoe hard moet je je daarvoor schamen? Moet ik mij ook schamen voor dat ik mij zo vaak schaam?
Geschreven door Online Buddie: Elise